اشعار

نور نامت بـرده هادی رونق مهـتاب را           سوز قرآن خواندنت میگیرد از سر خواب را

آسمان نزدیک نزدیک است و می بیند زمین           معجــزاتی روشن از آن گـوهر نایاب را

چشم می بندی، شب است و سامرا بی نور و سرد           چشم را بگشای تا روشن کنی سرداب را

می شناسی مردمانِ بی مروت را تو خوب           دیده ای با چشم خود صد جعفر کـذاب را

یا نقی سلطان مظلومم! نقی مولای صبر           بعد ازین با نام تو پُـر می کنم هر قاب را

بزم خفاشان مجال نام پُر نور تو نیست           شیر کرنش می کند خورشید عالمتاب را!

آن شب مـدینـه غـرق تجلاّی نـور بود            آیـات نـور در هـمـه جا در ظهـور بود

گـردون دوبـاره جلـوۀ وادی طـور بود            هر سو فرشتـه ای به فلك در عبور بود

آئینـه ای ز نـور خـدا داشت شهـر نـور

گنجینه ای ز صدق و صفا داشت شهر نور

كروبیان به شـوق قــدومش صلا زدند            با هر نفس كه در ره صدق و صفا زدند

دم از فروغ چهرۀ شمس الضحی زدند            گــم كـرده گـان راه وفـا را صـدا زدند

گـفـتند گر نشاط سـماوات بی حـد است

فـصـل ظهــور هـادی آل محـمّـد است

خـیـز و بـبـین سُــلالـۀ خـیــرالأنـام را            آئـیــنـــه ای زلال، ز حُــسـن تـمــام را

در بـر گـرفـتـه اسـت امــامـی امـام را            دادنــد بـــارِ عـــام تـــمــام عــــوام را

دستی برآر و عیدی از آن مقتدا بگـیر

از درگـه جـــواد جــواز جــزا بـگـیـر

او جـلـوۀ هـمیـشـه بهــار ولایـت است            چـارم عـلی ز آل رسـول عنـایت است

خـورشیـد تابنـاك سـپـهـر هـدایت است            الطاف این امـام مـبـین بی نهـایت است

ای تشنه كــام لب به لب كـوثری بـزن

از چـشـمـۀ كـرامت او سـاغــری بزن

آئـیـنــۀ نجـابت گــل هـای نــور اوست            مشعل فروز سینـۀ سینـای نـور اوست

فلك نجات و گوهر دریای نـور اوست            شـمس هدایت همه، معنای نـور اوست

این انعـكـاس نـور در آئـیـنـۀ خـداسـت

معـنای نور آیۀ والـشـمس والضحاست

او را خـدای عـزّوُجـل بـرگزیـده است            بـهــر بــشـر امـام هُــدا آفـــریـده است

وقتی دعـای جامعه از او رسیـده است            یعنی زلال وحی از آن گل چكیده است

این كوثر همیشه زلالی كه جاری است

هرگز خزان ندارد و دائم بهاری است

ایمان شكـوفه ایست به گلــزار جان او            تقــوا نـشـانـه ایست ز حُــسـن بیـان او

اخـلاص چشمه ایست ز چشم روان او            ایـثــار آیــتـی ایـسـت ز دُرّ گــران او

قدرش اگر كه نامتنـاهی است این امام

مجــمــوعۀ صفات الهی است این امام

این اسـت آن امـام كه از نـور بـاورش            عطـرحیـات می دهـد انـفـاس اطهـرش

ظلمت شده اسیر همیشه به محـضـرش            شـیـران نشـستـه اند همـه در بــرابرش

در پـای آن امـام مبــیــن سـر نهـاده اند

سر را به خـاكـبـوسـی دلـبـر نهــاده اند

اشــكی ز شـوق در قـدم او فـشــانـده ام            خود را به آستـانـۀ آن گــل کشــانـده ام

دل را بـه راه ســامـــرۀ او نـشــانـده ام            من هـر چه خـواسـتـم از او سـتـانـده ام

ایـن بـارهم كـرامت او را طـلب كــنـم

بار دگـر بـه درگهش عـرض ادب كنم

ای واجـب الـسّــلام نـثــارت سـلام من            شـیـرین شده ز جـام ولای تـو كـام من

نـامت هـمیـشه مـوج زنـد در كـلام من            تـو بـا خبـر ز حـال منی ای امــام من

چشــم« وفائی» است به بخـشیــدن شما

روز حــسـاب دسـت من و دامـن شـما

دلا در خانۀ ابن الرّضا ابن الرّضا را بین           چراغ و چشم زهرا و علیّ مرتضی را بین

ز انوار رخ ابن الرّضا روشن فضا را بین           فروغی دلنشین و دلربا و جانفزا را بین

عروس حضرت زهرا بهار شادی آورده

برای شیعـیان امشب امـام هـادی آورده

دو چشم دل ز هم بگشا که حسن دادگر بینی           در ابـنـاء بشـر آئـینۀ خـیـر البـشـر بیـنی

در آغوش جواد ابن الرّضا قرص قمر بینی           بیا تا نخل سر سـبز ولایت را ثـمر بینی

دوباره شیعه را از نور حق دل منجلی آمد

که از سوّم محمّد در جهان چارم علی آمد

فروغ حسن غیب ذات سبحـانه پیـدا شد           یگـانه لالـۀ ریحـانه را ریحـانه پـیدا شد

همه گیرید جان بر کف رخ جانانه پیدا شد           به گرد شمع رویش یک جهان پروانه پیدا شد

زمین، درسینه خورشید خداوندت مبارک باد

جواد ابن الرّضا میلاد فرزندت مبارک باد

موحّد گـشته دل با یاد بـسم الله ابـرویش           زبور، انجیل، قرآن را بخوان در مُصحف رویش

جواد ابن الرّضا چون شاخۀ گل میکند بویش           دل پیغمبران یکســر اسیـر طُـرّۀ مویش

چه خوانم مهر یا مه یا چراغ انجمش خوانم

همان بهتر که خود ابن الرّضای دوّمش خوانم

به سیرت مظهرواجب به صورت صورت امکان           به رخ و الشّمش و مو واللّیل ودل عرش استوی الرّحمان

فیوضاتش رسد هم برملک پیوسته هم انسان           عبارات و کلام روح افزایش اخ القـرآن

به بازار ولایت پوسف زهراست این مولود

یم دو گوهر است و دُرّ نُه دریاست این مولود

علی نام و محمّد صورت است و بوالحسن کنیت            بیانش دُرّ، دلش دریا، کفش باران، دمش رحمت

کلامش نور و مهرش دین و حُبّش معنی طاعت           ولـیّ خـالــق مـنّـان امـام عــالـم خـلـقـت

امامت جاودان از او قیامت را امان از او

حقیقت را زبان از او طریقت را نشان از او

به کویش بندگی کن خواهی ارعبد خدا گردی           بخوان اوصاف او تا با پیمبر هم صدا گردی

مبادا لحظه ای درعمر خود از اوجدا گردی           بکوش انسان که در خطَّ تولاّیش فدا گردی

بقا خواهی فنا در مکتب سرخ ولایت شو

جمــال هــادی آل محمّد بین هـدایت شو

خرد را آبـرو با آبــرویش بستگی دارد           وجود عالم هستی به مویش بستگی دارد

حیات جاودان بر آب جویش بستگی دارد           شفای دردها بر خاک کویش بستگی دارد

وجود ما به مهر آن امامی مفتخر گردد

که شیر وحشی از آهو به گردش رام تر گردد

زهی بحری که همچون عسکری در دل گهر دارد             زهی ماهی که از خورشید رویی خوب تر دارد

به پیشانی فروغ حجّت ثانی عشر دارد           به صلب خویش مولانا امام منتظر دارد

ســلام ما به ابــنـاء و به آبــاء گـرام او

خوشا آن کس که شد آن هادی عترت امام او

خوشا آنکو کنار تربتش اشک رجا دارد           شرار ناله، سوز سینه، حـال الـتجـا دارد

بدل حال مناجات و به لب ذکر دعا دارد           خـداوندا دلـم پیـوسته شوق سـامـرا دارد

امامی گز نگاهش درد انس و جان دوا گردد

عجب نبود که میثم هم از اوحاجت روا گردد

یا حسیــن ای در افــق ها مـنـجـلــی            ای بـــزرگ قــــوم ای پــور عــلــی

یک تجــلّــی از تو مسلــم بوده است            نــور تو در خویش قــائـم بوده است

آن که پـیــک شــاه شد شــاه است او            آن کــه نـــور راه شــد راه اســت او

کیــش مسلــم کیش اربـاب حق است            در حقـیـقت او به حقــش مطلق است

او که بود از فــرط جلوه بی حجـاب            زخـم خورد از کــوفه مثل بوتــراب

چون به شخص خــویش تنها ماند او            مــرکب بــی مقــصــد خــود راند او

رفت و زد تــکــیــه به دیــوار زنـی            رفــت آمــیــنــی ســراغ ایــمــنــــی

زن چــو آبــش داد راهــش نیــز داد            راه بــر افــغــان و آهــش نــیــز داد

نور شه از خانه چون بیرون نشست            خــصــم آمـد دست آن دلــدار بـسـت

رفت از جــور کســان بر بــام قصر            کــوفیــان را شد تمام آن روز نصــر

ســر بــریـدند از رســول شــاه دیـن            ســر به بام افــتاد و پیکــر بر زمین

سر به سوی شام رفت و تن به خاک            گـفــت با او آسـمــان روحـی فِــداک

هزار شکر، که شد خاک مقدمت، سـر من            مرا، بــرای چنین روز، زاده مــادر من

نمی‌بـرم ز تو دل، گر هــزار بار عــدو            جدا کند گلوی تشنه، ســر ز پیـکــر من

پس از شهادت من، آروزی من این است            که سر نهند به خاکت، دو طفل بی سر من

اگر چه خون ز لبم ریخت، بر تو می‌گریم            که گریه بهـر تو باشد، جهــاد دیگر من

اگر چه یک نفــرم، یک تنه، سپـاه توأم            به یـاری تو شده، بــام کوفه سنــگر من

میان این‌همه دشمن، چنان غــریب شدم            که هانی است و دو کودک، تمام لشکر من

عزیز فــاطمه، فــردا به کــوفه می‌بیـنم            که بر ســر تو کند، گــریه دیــدۀ تر من

در این سفر تو دعا کن، که جای دختر تو            شود کبــود، ز سیلی، عــذار دختـر من

به روز حشر که جز عفو تو پناهی نیست            ببخـش «میثم» آلــوده را به خــاطر من

حضــرت عشق ســرِ دار ســلامی دارم            از لبِ زخــمِ تـرك خورده پیــامی دارم

خیلِ بیعت شكــنان نوكــرِ بی اجر شدند            همه با وعــدۀ یك كیسۀ جو زجــر شدند

چند سالی است در این شهر وفا مُرده نیا            زخم این نیزه پرستان به تنـم خورده نیا

باغِ سبزی كه نوشتند فقط نی زار است            سرِ من راهیِ شام و بدنــم بـر دار است

تا به خــارج شدن از دینِ تو فتــوا دادند            سنگ دل ها همه بر كُـشـتـنِ تو پا دادند

ســردار سر شکـستۀ  دار العـمــاره ام            آیـــد اذان مــغــرب غــم از منــاره ام

با دستهای بسته مگرمی شود چه کرد؟            شــوریــده وار مـنـتـظــر راه چـاره ام

شاید نسیم ؛ حـرف دلم را به او رساند            شــایــد تمــام شد هدف نیــمه کــاره ام

شد دانه های اشکِ غـرورِ جریحه دار           تسبیح یکــصد و دهمیــن استخــاره ام

وقت حسین گـفـتـن من کــوفیــان چرا            با مشت می زنیـد به لبهــای  پــاره ام

عاشق ترین سفیرم و در حیــرتم چـرا           در آســمــان شهــر شما بی ستــاره ام

حرف صریح من به دلی  کارگر نشد            دنبـال یـک ربــاعی  پُــر استـعاره ام

برگرد ای حبیب که کوفه است پر فریب           با یک تَشَر ز خصم گـذارد تو را غریب

اینجا کسی به فکـر تو و زینبِ تو نیست           گیسو شود سپید و محـاسن شود خضیب

دیــروز یکصدا همگــی از تــو دم زدند           امــروز یک ســراغ نـگیــرند از حبیب

راحت ز عهد و بیعت خـود دست می کشند           گفتــارشان عجیب و رفتــارشان عجیب

تکــذیب می کنند عـلــی را به راحـتــی           با واژه هــای نــاب وَ اَلفــاظ دلــفــریب

دعوت به جای سفره به گـودال می کنند          حِس میکنم ز مقتل خود بوی عطر سیب

از روی بــام دارالامــــاره دهــم ســلام           یاد تو یابن فــاطمه از دل بَــرَد شکــیب

گفــتم بیا به کــوفه، میــا کوفه یا حسیـن          کُشته به دِشنه می شوی و تشنه عنقریب

منم مسـلم که اربــابــم حسین است            قــرار قلب بی تــابــم حـسیـن است

خوشم در راه حق عطشان بمیــرم            چه بیم از تشنگی آبــم حسین است

گــروهی سیف آل هــاشمم خــوانـد           گــل اسماء و القــابــم حسیـن است

ســرم در پیش ظالـم خــم نـگــردد            بــلــی اسـتــاد آدابــم حـسیــن است

صفای هر گلی چندین صباح است            گُــل تا حشــر شــادابم حسین است

بیا بر چشـمـم ای خــواب شهــادت            بخوان، لالائی خــوابم حسین است

ندیــدم بـیـنـتــان گــوهــر شنــاسی            به او گویم، دُر نــابـم حـسین است

تو بــاش ای آفتــاب کــوفــه شـاهد            که خورشید جهان تابم حسین است

قسم بر کعــبـه و میــقات و زمــزم            نماز و مُهــر محــرابم حسین است

حسیــن را یــافــتـم در کـشــور دل            در آن کشور خـدا یابم حسین است

پیــامــم بــر عبــیــدالله ایــن اســت            رئیــس کــل احــبــابـم حسین است

بــزن جـــلاد خــائــن گـــردنــم را            به شهر جــذبه جــذابـم حسین است

ز حزب و فــرقه من خیـری ندیدم            قــوام قــوم و احــزابم حسین است

از اعــتبــار حــرمـت گـفـتــارهایـشان            مغــرب شکست بیـعـت بسیــارهایشان

یک پیره زن فـقط به سفیرت پنــاه داد            ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان؟

کوفه مرا ز روی تو شرمنده کرده است            سر می زنم ز غصه به دیــوارهایشان

یک جرعه آب هم به سفیرت نمی دهند            اینجـا همه عــوض شده رفتــارهایشان

محصول باغ ها همه خــرج سپــاه شد            از خـار و سنــگ پر شده انبارهایشان

سکــه شده فــروختن چکــمـه هـایشان            رونـق گــرفــته دکــۀ نجــارهــایـشـان

در حق و باطل عــادتِ تشکیک دارد            با جهــل خــویشاوندی نــزدیک دارد

در فـتـنـه قــومی قـابـل تحریک دارد            مثـل مــدیــنه کــوچــۀ بــاریـک دارد

می خوانمت با چشم های کـم فـروغم

مــن عــابــر آوارۀ شــهــر دروغــــم

در بین این هـا کــاتبــان نــامـه دیــدم            مشتی به ظاهر زاهد و عــلامه دیـدم

سرگــرم برپــا کــردن بـرنـامه دیــدم            غارتگــر انــگــشتر و عمــامه دیــدم

خواهی شنید ازکوچه هایش بوی خون را

روی لبــم "انّــا الیــه راجــعــون" را

یک شهر از وحشت زبانش لال گشته            مردانگــی روی زمیـن پــامــال گشته

دشـمـن بـرای کُـشـتـنـت فـعّـال گـشتـه            کــوفــه مهیّــا بهــر استـقـبـال گـشـتـه

هــر بــاغ را آمــادۀ پــایــیــز کــردند

دندان برای غـنچــه هایت تیــز کردند

این پینه های مانده بر روی جـبین را            حق ناشنـاسان به ظاهــر اهل دین را

بهتر بگـویم گـرگ های در کمیــن را            حق از زمین بردارد این قوم لعین را

اینجــا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد

جــانم به قــربـان قـدم هـای تو، برگرد

اینهــا فقط انبــان زر را می شنــاسنـد            بینند اگــر بــاغی تبــر را می شناسند

آتش نشاندن بر جگــر را می شنـاسند            بر روی نیزه جای سر را می شناسند

در خواب دیــدم غــارت انگشتری را

آتش به دنــدانش گــرفته معجــری را

حــالا که مسلــم بی پنــاه افتــاده اینجا            از ارتفــاعی نــابه گــاه افتــاده اینجــا

از دیــده اش خــونـابه راه افتاده اینجا            نوکر سـرش در پای شاه افتــاده اینجا

شـرمنــده بــاشد از نگـاه خــواهــر تو

جــانــم فــدای اشــکــهــای دخــتــر تو

حــالا که بــایــد یــار من تـنهــا بمــاند            ای کــاش پــای نــاقه در گـل جا بماند

درد دلــم بـســیـار بــود امــا بــمــانــد            دنــیــا بــرای مــردم دنــیــا بــمـــانــد

اینجــا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد

جانــم به قــربان قــدم های تو، برگرد

پایــان نــدارد ابــر خیس گــریه هایش            غــم می چکد از ردّ پــای بی صدایش

 بعد از نماز مغرب اینجا هیچکس نیست            بوی غــریبی می وزد وقت عـشـایـش

 می شد بـبـیـنـی دردهــای بــا وفــا را            در لابــلای جــمـلــۀ «کوفه میــا»یش

 دیــوارهـای سنــگــی آتش به دستــان            افـتــاده دنــبــال شـکــست بــالـهــایـش

 با التــهابی حیــدرانــه جنگ می کرد            می آمد از کوچـه رجــزهای رســایش

 چندین تَرَک بر روی لبــها نقش بسته            یک کــاسه آب امّــا نـمـی آید بــرایش

 دارد زیــارتنامه می خــواند دوبــاره            بر پشت بــام غصّــۀ کـرب و بــلایش

 کوچه به کوچه می شود بازیچۀ شهـر            جـسم ز هــم پــاشیدۀ در زیــر پــایش

 یک ماه آنسوتر سـر چــشم انتـظاری            می بیـند امّا روی نــیــزه مــقــتــدایش

آشـفـتــه ای آواره ام، در پـشـت درهـا            کوهِ پُـر از دردم پُر از خـون جگـرها

 یکریز می بــارم به روی جــانــمازم            دیگر خــدا حافظ خــدا حافظ سحــرها

 گـفتم به دستت می رسد ای کاش هایم            نفــرین به بــال سنگی این نــامه برها

 دیــروز با نان شمــاها قــد کــشـیـدنـد           حــالا چه بی رحـمـنـد شمشیر پــدرها

 حـالا تمــام کــوچه ها را گـشته ام من           حــالا تنــم از کــوچـه ها دارد اثــرها

 این چندمین شب از کدامین ماه باشد؟           پس کی می آیی شهـر کـوفه شاه سرها

در کــوفه غـــریبم من و کــاشانه نـدارم            گــوئی بــــروم خــانـه ولی خــانـه ندارم

گر تکیه بدیوار تو کردم ز غریبی است            در شــــــهر شما خـــانه و کــاشانه ندارم

یک شهر پر از دشمن و من یکه و تنها            چـــــون طایر دور از چـــمنـم لانه ندارم

بــی جــایم و مــأوا نــبــرم راه به جـائی            چون شمع همی ســـوزم و پــروانه ندارم

بهــــــر پسر فاطمه چون نــامه نوشتــم            غیـــر از غــم آن خـــسرو فــرزانه ندارم

جــز کُـشـته شدن در ره حق هیــچ تمنا            از مـــردم از حــق شــده بـیگـــانه؛ نـدارم

 چون میسر نشود فرصت دیــدار شما            ما که رفتــیم خــداوند نــگهــدار شــما

نامتــان روی علــم بود و زدستـم افتاد            کاش بـرداردش از خــاک علمدار شما

جرم عشق است که صیاد چنین بسته مرا            او نــدانست که مــائیم گــرفتــار شـمـا

خسته بودم اگرم دست به دیواری رفت            ورنه تکـیه نکنــم جز سر دیــوار شما

دیدۀ پنجــره بسته است به دیــدار بهار            دام پــاییز کمیــن کرده به گــلزار شما

بــاد هم از نفس افتــاده و یــاری نکـند            شرح حالی دهد از پیکِ ســرِ دار شما

جــان آقــا نکنــد تشنــه بیــایــی اینجـا            آب هم نیست در این شهر طرفدار شما

آخرین جمله دلداده تان خواهشی است            بــاز گــردید خــداونــد نگــهــدار شما

من پـنجـمـیـن ولــی خــداونــد قــادرم            همنام مصـطـفی و ملــقـب به بــاقــرم

گنجـیـنــۀ عـلــوم الهــی است سیـنه ام            از نسـل سفــره دار کــریم مــدینــه ام

مشهور شهــرم و کرم ابــراز می کنم            با یک نظر ز کــار گره بــاز می کنم

قبل از تهجّد شب؛ آن عـشـق بــازی ام            شهــر مــدیــنه شاهد ســائـل نوازی ام

همیان به دوش کـوچه ام و ذره پرورم            ناز گدای شهر به یک غـمزه می خرم

بــانیّ روضــه های غـروب منــا منـم            پــرچــم به دوش مـاتــم کــربـبـلا مـنم

من شـاهد مصـیـبـت عظمــای عـالمـم            من شــاهــد غــریــبی آقــای عــالـمــم

سجــاد زاده ام پــســر مــرد گـریــه ام            من آشنــای غــربت هــم درد گریـه ام

با چشم خویش واقعه ایی دیده ام عجیب            احرام بسته، قــافـله ایی دیـده ام غریب

با حاجـیــان فــاطمه تا هـمـسـفـر شدم            از سرّ عـشـق بــازی حق با خبر شدم

آنـان به کــوی نســل الهــی قدم زدنــد            زیبــاتــرین منــای خـدا را رقــم زدنـد

دیــدم که آب تحــفــۀ نــایاب می شـود            کودک چگونه تشنه و بی تاب می شود

دیدم چگونه جسم جوان خُـرد می شود            قـــدِّ خَــمِ امــام زمــان خــرد می شود

دور امــام نیــزه و شـمـشیــر دیــده ام            در گــودی گــلــو اثـــر تــیـر دیــده ام

خنجر به دست شمر به گودال می رود            زهــرا کنــار پیکرش از حال می رود

اینجا به بعد مهر سکوتی بر این لب است            گودال بوسه گاه خصوصی زینب است

زخمیِّ زهـری بود و بر غــم مبتلا بود            زهرجگر سوزی که بر دردش دوا بود

پنـجـاه ســالِ عمــر او با درد بگــذشت            پنجاه سال، او روضه دار کوچه ها بود

تب می نمود و یاد مــادر گریه می کرد            او خـوب با سردرد و سیــلی آشنـا بود

لب تشنه بود و زهـر آتش زد به جانش            چون یادگــاری حسیــن و مجتــبی بود

عادت به «لایوم کیومک» داشت حرفش            یعنی گـریز حــرف هایش کــربـلا بود

در خاطرش مانده شلوغی های گــودال            جد غــریبش را که زیر دست و پا بود

جد غــریــبـی که لبــاسش را ربــودنــد            غسل و کفن، زخــم زیاد و بــوریا بود

جد غــریبی که سـرش منــزل به منزل            گاهی به نیزه، گــاه در طشت طلا بود

رنگ رخ او شد کبـود و زرد؛ جان داد            مــانند دایی قــاسمش از درد جــان داد

عــاقــبــت آه کــشـیــدم نــفــس آخــر را            نفس ســوختــه از خــاطـره ای پرپر را

روضه خــوانی مرا گـرم نمودی امشب            روضۀ آن همه گــل، آن همه نیلــوفر را

آخــرین حـلـقــۀ شب های مـحــرّم هستم            شکــر ای زهر ندیــدم سحـری دیگر را

باورم نیست هنوز آنچه دو چشمم دیده است            بــاورم نیست تمــاشـای تنی بی ســر را

باورم نیست غروب و حرم و آتش و دود            دیــدن ســوخــتــن چـــارقــد دخــتــر را

غارت خود و علم، غارت گهواره و مشک            غـارت پیــرهــن و غـارت انگــشتـر را

ذوالجناحی که ز یالش به زمین خون میریخت            نـیـزه هــایی که ربـودند سـر اکــبــر را

آه در گوشۀ ویــرانه که دق مـرگ شدیم            تــا کـه همبـازی من زد نــفــس آخـر را

تنهــــاتـــرین غـریب دیار مدینـــه بود            او مرد علم و زهد و وقار و سکینه بود

صــدباب علــم از کلماتش گشــوده شد            در بین عالمـان، به خــدا بی قرینه بود

این خــــانواده نسل نجـات و هــدایـتنـد            او ناخــدای پنجمی از این سفینـــه بود

نــان آور همیــشــه هـر کـودک یتیـــم             بر شانه های خستـۀ او جــای پینـه بود

آتش گرفتـــه بــاغ دلش از شــراره ای            سهــــم امام خستۀ ما زهــر کـیـنــه بود

همواره آسمــان دلش رنگ لاله داشت            هفتاد و چـند داغ شـقــایــق به سینه بود

دشت نگـــاه او پر گلهــای اشــک بود

یادآور حکــایت سقـــــا و مشـــک بود

بیــن نمــاز، وقت دعــا گــریه میــكنی            با هر بهــانه در هـمه جــا گریه میكنی

در الـتهــاب آهِ خــودت آب می شــوی            می سوزی و بـدون صدا گـریه میكنی

هر چند زهر قلب تو را پاره پاره كرد            اما به یــاد كــرب و بـلا گــریه میكنی

اصلاً خود تو كــرب و بلای مجــسّمی            وقتـی برای خــون خــدا گــریه میـكنی

آبِ خوش از گلوی تو پــایین نمی رود            با نــالــه هــای وا عطــشا گریه میكنی

با یاد روزهای اسـارت چه می كـشی؟            هر شب بدون چون و چرا گریه میكنی

با یاد زلفِ خــونی سـرهای نی ســوار            هر صبح با نــسیــم صبــا گریه میكنی

هم پای نیزه ها همه جا گریه كـرده ای            هم با تمــام مــرثــیــه ها گــریه میكنی

دیگر بس است چشم ترت درد می كند

از بس كه غرق اشك عزا گریه میكنی

ای فروغ دانشت تا صبح محـشر مستدام           وی تو را پیش از ولادت داده پیغمبر سلام

منـشـأ کــل کـمـال و بــاقــر کــل عــلـوم           هفتمین نور و ششم مولایی و پنجـم امـام

انس و جان آرند حاجت در حریمت روز و شب           آسمان گردیده بر دور مزارت صبح و شام

این عجب نبود که بخشی چشم جابر را شفا           زخم دل را می دهی با یک نگاهت التیام

ساکنان آسمان را لحـظه لحظه، دم به دم           از بقـیعـت بوی عطـر جنت آید بر مشـام

در کمال و در جلال و علم و حلم و خلق و خو           پای تا سر، سر به سر آئـینۀ خیـر الانـام

با تو حق گیرد تداوم از تو حق گیرد کمال           بی تو فـهـم ما ز قـرآن نادرست و ناتمام

کودکی بودی که از تـیـغ بیـانت ناگـهـان           روز در چـشم یـزید بی حیا آمـد چو شـام

لال شد از پاسخ و زد بر دهن مهر سکـوت           طـشت رسـوایـی او افــتـاد از بـالای بـام

تو سـرِ بـالای نی دیـدی به سن کـودکـی           گه به دشت کربلا گه کوفه گاهی شهر شام

خیمه های آل عصمت را که آتش می زدند           میدویدی در بیابان اشک ریز و تشنه کـام

کـوفـیـان بُـردند در حـبـس عـبـیـدالله تـان           شامیان سنگدل سنگت زدند از روی بـام

ماجرای کـربلا و شام و کـوفه بس نبـود           از چه دیگر این همه آزار دیدی از هشام

بارها آوردت از شهـر مـدینـه تا دمـشـق           از وجودت هتک حرمت کرد جای احترام

گاه آوردت به زندان گاه پای تخت خویش           گــاه زد زخـم زبـان و گـاه می زد اتـهـام

حیف کز زهر جفا گردید قلبت چاک چاک           مرغ روحت پر زد از تن جانب دارالسلام

بس که بر جان عزیزت روز و شب آمد ستم           دادی از سوز جگر بر شیعیانت این پـیام

تا به صحـرای منـا گـریـند بهـر غـربتت           حاجیان هنگام حج، پیر و جوان و خاص و عام

دوست دارم بر تو گریم در بیابـان بقـیـع           کرده اند این گریه را بر من حرامی ها حرام

درکنار قبر بی شمع و چراغت روز و شب           هم بشر سوزد چو شمع و هم ملک گرید مدام

از چه شد صد چاک قلبت با چنان قدر و جلال           وز چه ویران مانده قبرت با چنان جاه و مقام

بر تو می گریم که عـمری ساقی بـزم بلا           روز و شب ساعت به ساعت ریخت خون دل به جام

بر تو ای تنهای تنها همچو عـمّت مجتبی           بر تو میگریم که مظلومی چو جد و باب و مام

بر تو میگریم که بردی کوه غم از کودکی           بر تو میگریم که شد با خون دل عمرت تمام

ای خدا را باب رحمت، باب رحمت باز کن           تا که "میثم" زائر قبرت شود فی کل عام